امروز از صبح داشتم خیلی جدی کار می‌کردم و دوستانی رو که به یاهو مسنجر وارد و
خارج میشدند اصلا تحویل نمی‌گرفتم. البته میپائیدم کسانی رو که می‌اومدند. نزدیکهای
ظهر بود که یکی از دوستان نازنین قدیمی و کم پیدا سر و کله‌اش پیدا شد. آخرین بار
تابستون تو ایران 2 ثانیه باهاش حرف زده بودم. یعنی بیشتر از 4 ماه پیش. کار رو گذاشتم
زمین و رفتم سراغش.

صحبت کوتاه و شیرینی داشتیم. از زندگی جدیدش گفت و کارهایی که میکنه و قراره که
بکنه. گفت برای عید میره ایران که خانواده رو ببینه. گفت که میخواد درسش رو ادامه بده.
مثل همیشه صحبتمون خیلی طول نکشید چون باید میرفت برای شام. گفت که دلش تنگ
شده و امیدواره که همدیگر رو ببینیم. گفتم تو رو که نمیشه گیر آورد! شماره تلفنت رو بده!
گفت که یادش نیست و باید ایمیل بفرسته.

این ایمیل‌ها خیلی پیش نمیاد که به مقصد برسند ولی امیدواری همیشه خوبه.

خیلی خوشحالم که باهم حرف زدیم. امیدوارم هرجا که هست همیشه سالم و خوشحال
باشه.

صاحب این مکان زنده است.
لطفا با کفش وارد نشوید.