عشق گمشده تاریخ

داشتم یک خاطره قدیمی از یک دوست قدیمی رو میخوندم که راجع به یک ماجرای قدیمی نوشته بود که
یک دفعه یک اتفاق قدیمی درونم رخ داد. یک جایی هست حدودای پرده دیافراگم بالاتر از شکم که بعضی
وقتها دچار یک حسی میشه که با تمام حس های روزمره فرق میکنه. نه گشنگیه نه دل ضعفه. نه دل
پیچه و نه دل درد. در یک لحظه تمام وجودم رو در بر میگیره و احساس میکنم عاشق شدم اما عاشق چی؟
عاشق کی؟ نمی دونم.

بعضی وقتها وقتی داستانی عاشقانه می‌خونم بهم دست میده. یکجورهایی حس هم ذات پنداری. ولی
منشاء اون رو نمیتونم پیدا کنم. نمیدونم که واقعیه یا نه! نمیدونم که مثبته یا منفی. نمیدونم که آیا میتونم
کنترلش کنم یا خودش هروقت که بخواد اتفاق میافته. ولی یک چیز برام مهمه و اون اینه که منشاء اش کجاست؟

میتونه بازگشت به یک خاطره قدیمی باشه. یا اینکه حراس از گم کردن راه.

وقتی به خاطراتم رجوع میکنم معدود باری چنین حسی رو نسبت به فردی حقیقی داشته ام. سوالی که
در ذهنم پیش میاد اینه که آیا این حس حقیقیه؟ پایداره؟ یا مشمول گذر زمان میشه؟ شاید هم کاملا تصادفی
باشه. هر چی هست و نیست ظاهرا خیلی کنترل پذیر نیست. در نبودش هم مشکل خاصی اتفاق نمی‌افته.
ولی بودنش بعضی اوقات باعث اتفاقات جالب و خنده دار میشه.

من عاشقم، عاشق هیچ ...
بی خیال!

پیکاسو

یکشنبه شب رسید. شب اول رو توی یک اتاق 2x3 گذروند و تا صبح بیرون نیومد. اجازه نداشت که
بیرون بیاد. شب اول، محل جدید، چه میدونست که چی کجاست؟

تو همون اتاق کوچک تا صبح چند بار بالا و پایین ‌رفت و زیر و روی همه چیز رو وارسی کرد. باید از
همه چیز سر درمی‌آورد. از غذایی که کنار اتاق براش گذاشته بودند خورد و از فرط خستگی به
خواب رفت.

بیدار که شد اتاق کماکان تاریک بود ولی می‌دونست که صبح شده. کاری ازش برنمی‌اومد جز صبر.
تصویری که از فضای بیرون اتاق در ذهنش ساخته بود را با خودش مرور می‌کرد. "یعنی واقعا بیرون
چه شکلیه؟" تفاوتی نداشت. حداقل تا زمانی که آزادیش رو بدست می‌آورد باید تحمل می‌کرد.

در اتاق بالاخره باز شد. کسی مانع خارج شدنش نشد. از فرصت استفاده کرد تا فضای بیرون رو
از نزدیک ببینه. یک اتاق نسبتا بزرگ. دو صندلی راحتی در یک گوشه. یک میز و چهار صندلی سمت
دیگه اتاق. راه پله ای که به پایین میرفت. و دور تا دور پنجره.

با خودش فکر کرد: "میشه عادت کرد خیلی هم بد نیست!"