بم زلزله اومد. جمعه صبح وقتی همه خواب بودن. خیلی ها خواب بودن. عده زیادی زیر آوار موندند تا ذره ذره یا توانشون رو از دست بدند یا امیدشون رو. بقیه مردم به تکاپو افتادند تا کمک کنند. مثل همیشه و هیاتی. مثل صد سال پیش. عین هزار سال پیش. کسی از سازماندهی بدش نمیآد. ولی کسی هم زیر بار سازماندهی نمیره. همه خودشون عقل کل اند. همه انقلابی اند. اگه فردا شهرداری بیاد و بگه به ساختمانی که ضد زلزله نباشه جواز ساخت نمیدیم، همه شروع میکنند به فحش دادن. بعد هم پیدا میشن آدمهایی که کار ارباب رجوع رو راه بندازند. شیرینی ای هم میخورند یا نمیخورند، ولی با هزار دعای خیربدرقه میشوند. دو روز بعدهم که یک عده زیر آوار موندند کی به کیه؟ فکر میکنید الان کسی احساس عذاب وجدان میکنه؟ تو بم که غیر از فرماندار همه خودشون زیر آوار موندند. یعنی به زن و بچه خودشون هم رحم نکردند. چه برسه به بقیه.
داستانهای بعد از زلزله از خود زلزله بدتره. دعوای مرده خوری و الی آخر. چقدر در این مملکت معنویات گسترده شده. همه با اخلاق همه از خود گذشته. دممون گرم.
یکی از اونور آب میگفت "جایی رو سراغ داری برای کمک مالی؟ جایی که نه اسلامی باشه نه دولتی؟"
یعنی ما میتونستیم از این بدبخت تر باشیم؟
خیلی چیزها میشنوی که تحملشون رو نداری ولی چاره چیه؟ بگو به امید خدا و به جریان آب بسپر که شاید برسه به دست کسی محتاج.
ما غیر از خدا چه کسی رو داریم؟