امشب خبر بدی رسيد. خبر از دست رفتن پدر يکي از ناب ترين فرزندان ايران.
فوت پدر به تنهايي از آن بارهاي سنگيني است که کشيدنش از هر کس بر نمي آيد. و چه ميکني وقتي در غربت بر سرت آيد!
نميدانم که چگونه ميتوان توصيفش کرد.
محمد جان، ما را در غمت شريک بدان.

هر بار که چنين خبري مي شنوم، تنم مي لرزد. انگاري که هر بارصداي پايش بلند تر مي آيد. و روزي هم نوبت من خواهد بود.
فردا؟ ماهی بعد؟ سالي ديگر؟ چقدر وقت باقيست؟
-- آخرين باري که زنگ زدم ايران کي بود؟
همين اواخر.
-- ولي خانه نبود!
معمولا وقتي زنگ ميزنم نيست. اگر هم باشد گفتگويمان بيش از چند دقيقه نمي انجامد.

-- ايکاش نامه اي مينوشتم!
اما راجع به چي؟
-- مهم نيست. انقدر که چند برگي را پر کند کافيست.
نميشود که کاغذ را سياه کرد. آخر چه بنويسم؟
-- گفتم که مهم نيست. نامه را نميخواند. نامه را مي بلعد. سعي کن کاغذش تميز بماند...

احساس ميکنم که آخرين باري که ديدمش بايد بيشتر در بغل نگهش ميداشتم.
-- از کجا ميدانستم که کي دوباره خواهمش ديد؟

غربت. چه بلاييست اين که بر ما نازل شده؟ پايمان در خاک نيست. سرمان نيز بر شانه اي نمي آرامد. اين چه تقديريست که براي ما نوشته اند؟

احساس خفگي دارم.
محمد جان من را ببخش. اگر من نوبتم نزديک تر شده، تو آن را پشت سر گذارده اي.
ولي به کودکي بيانديش.
به کودکي بيانديش که هنوز در ابتداي راه است و بيشمار عرصه ها بيصبرانه گوش انتظار بر زمين نهاده اند.
حيف است که ساعتي هر چند کوتاه حرکتش را به تاخير اندازي که او هم راضي نخواهد شد.
يادش را گرامي بدار و گامي استوارتر بردار.

به ياد رفتگان و بازماندگان