| حسب حالي ننوشتي و شد ايامي چند | | محرمي کو که فرستم به تو پیغامي چند |
| ما بدان مقصد عالي نتوانيم رسيد | | هم مگر پیش نهد لطف شما گامي چند |
| چون مي از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب | | فرصت عيش نگه دار و بزن جامي چند |
| قند آميخته با گل نه علاج دل ماست | | بوسه اي چند برآميز به دشنامي چند |
| زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر | | تا خرابت نکند صحبت بدنامي چند |
| عيب مي جمله چو گفتي هنرش نيز بگو | | نفي حکمت مکن از بهر دل عامي چند |
| اي گدايان خرابات خدا يار شماست | | چشم انعام مداريد از انعامي چند |
| پير ميخانه چه خوش گفت به دردي کش خويش | | که مگو حال دل سوخته با خامی چند |
| حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت | | کامکارا نظري کن سوي ناکامي چند |