حس جالبيه وقتي ميخواي شخصي بهت زنگ بزنه ولي ميدوني که نميزنه. براي خودت در افکار و خيال غرق ميشي و داستانها ميسازي و آخرش هم يک جوري خودت رو قانع ميکني و ميخوابي تا فردا که با چه حس و حالي از خواب پاشي. کتابي که ميخوندم امروز يه نقل قول داره از انجيل فکر کنم که ميگه: روز اولي که "آدم" در زمين بود وقتي شب شد و خسته بود و داشت خوابش ميبرد، تصور ميکرد که زندگيش در زمين تموم شده و داره وارد مرحله بعدي ميشه ولي وقتي صبح شد و از خواب بيدار شد ديد که روز از نو و روزي از نو، ولي با اين تفاوت که تجربه ديروز رو هم همراهش داشت.

خوب که فکر کني اين شکل نگاه کردن به زندگي خيلي جالبه. يعني هيچ چيز مهم و بخصوصي راجع به امروز وجود نداره غير از اينکه بتوني تجربه اي کسب کني براي روزهاي ديگه اي که قراره تو اين دنيا باشي. يک احساس آرامشي به من ميده که خيلي ازش خوشم نمياد. يک جورايي فکر ميکنم که مسکنيه که ميخوري تا دردت سبک بشه تا بتوني به چرخه دنيا برگردي و نقشت رو ادامه بدي. از يک طرف زندگي بايد در جريان باشه و نميشه متوقفش کرد. از طرفي هم بهت بر ميخوره که تو چيزي بيشتر از يک مهره يا يک نيرو و انرژي نيستي.

برگرديم به اصل مطلب که گزارش روز باشه بايد بنويسم که دوبار زنگ زدم بي جواب. نمي دونم که باز کي سعي ميکنم ولي ميدونم که اينجايي که هستم خيلي نميمونم. منتظر مرحله بعديم ولي اول بايد اين مرحله رو تموم کنم و اميدوارم که کليد رو تو مرحله قبل جا نگذاشته باشم.

خوش باشيد
.