امروز شنبه است. حتما بچه ها الآن رفتند کوه پيمايي. من هم قرار بود باهاشون برم ولي اين مريضي بد موقع
اومد سراغم. هرچي بهش ميگم از قبل زنگ ميزدي هماهنگ ميکرديم، ميگه عجله داشتم و اين حرفها. خلاصه
من رفتم تو قافله جاماندگان.
اميدوارم که تو اين اخر هفته بتونم ردش کنم بره. چون ديگه حوصله ام رو سر برده. ديشب خواب عجيبي ديدم.
خيلي آدمها تو خوابم بودند. همه هم در حال و هواي خاص خودشون. يکي همش عجله داشت. يکي خيلي بی سر
و صدا نشسته بود و سري تکون ميداد و با جواب هاي کوتاهش صحبت ديگران رو تاييد ميکرد ولي معلوم بود
که حواسش جاي ديگه است. يکي ديگه خيلي پر جنب و جوش بود و آماده براي هر کاري. اين هايي رو که
ميگم چندين ماهه که نديدمشون. و تو خواب از اينکه همشون باهام بودن خيلي لذت بردم.
راستي ديشب با عليرضا و حميد رفتيم ساحل. دنبال يه جايي ميگشتيم که شامي بخوريم. من که نه. من بقيه
آش ديشب رو خورده بودم. ولي عليرضا گشنه بود. خلاصه همونطور که قدم ميزديم متوجه يه رستوران جديد
شديم. خيلي جالب بود. من براي مدتها ميگشتم دنبال جاهايي که هنوز نرفتم و امتحان نکردم. ولي اينبار درست
در محلي که خوب باهاش آشنايي دارم متوجه باز شدن يه رستوران جديد شدم. يعني اينکه کم کم ميتونم راه برم و
با خودم فکر کنم که آره قبلا اينجا فلان چيز بود ولي الان شده بهمان چيز. يه جور حس قديمي شدن در محل بهم
دست ميده. حس بزرگ شدن در يک محل.ميتونه کمي غم انگيز باشه بسته به اينکه اوقاتت چطور گذشته باشه.
بگذريم. رفتيم تو رستوران. بلژيکي بود. ياد سريال ارتش سري افتادم. خوش گذشت. سرويسش خيلي خوب
بود. غذاش هم خوشمزه. جاي شما خالي.