هديه

امروز اگه به بلندي ديروز نبود ولي از خيلي از روزهاي ديگه بلند تر بود. از صبح که زودتر از معمول بيدار شدم تا اين موقع
شب که کارام تموم نميشه که برم بخوابم. ساکم رو بستم. فردا مسافرم. صداي Tracy Chapman در زمينه و من
در فکر کسي که اين سي دي رو بهم داده. با ده -يازده تا آدم باحال همسفر خواهم بود براي چند روز. جدا از درگيري هاي
روزمره و دور از دلمشغوليها. زماني کافي براي يادآوري خاطرات خوب و نه خيلي خوشايند و نگاهي از دور دست به
آنچه گذشت و آنچنان که گذشت.
امشب زنگ زدم و با پیغامگیر هم کلام شدم. متکلم وحده.
يک بار ديگه ميبينمش و همه چيز رو براش تعريف ميکنم. از ترسم براش ميگم که چطور دست و بالم رو بسته و از عينکي که نميذاره
جلوم رو آنچنان که هست ببينم. براش ميگم که چطور گذشته مثل يک دام به پاهام چسبيده و امکان برخواستن رو ازم گرفته. بهش
ميگم که در خيالات تنهاييم بر چنان سکوي بلندي نشاندمش که تا ابد نه دست من و نه دست هيچ کس ديگري بهش نرسه. اقرار ميکنم که چرا
با اصرار هميشه اون رو جلو انداختم و خودم رو پشت سرش پنهان کردم مبادا که در جهت يابي مسير دچار خطا بشم. و باز خواهم
گفت که چطور خوشبختي و خوشحالي رو از خودم و خودش دريغ کردم فقط به خاطر چند خرافه مندرس و کهنه.
و شايد اگر بگم بهش همه چيزهايي رو که گفتم، شايد شايد خوشش نياد.
شايد باعث بشه که ديگه نبينمش. و شايد که به هزار و يک دليل ديگر نبينمش.
ولي اگر، اگر و اگر روزي دوباره ديدمش، شايد و فقط شايد در آنروز بخصوص و فقط در آن زمان خاص، عینکم را از چشم بردارم، گذشته ام
را فراموش کنم، آموزه هاي خرافي را به باد دهم و بر ترسم غلبه کنم و براي يک بار و فقط يک بار گونه اش را ببوسم.

هديه اي دارم من، هديه اي خواهم داد
دست به دست خواهد گشت
بي خبر روزي باز
هديه اي خواهم داشت

...