فارنهایت 11/9

دیشب رفتیم و دیدیمش. از فیلم قبلی مایکل مور خیلی خوش ساخت تر بود. در فیلم
غیر از چند مورد محدود چیزی که ارزش اطلاعاتی داشته باشه به تماشاچی عرضه
نشده بود و بیشتر تاکید بر برانگیختن احساسات بیننده بود. کاری که مایکل مور درش
تخصص داره و این بار هم بدون هیچ ملاحظه و رودربایستی بر حساس ترین نقاط دست
گذاشته بود.

من از فیلم خوشم اومد چون نظراتم رو تایید میکرد. اگه کسی با طرز فکر متفاوت فیلم
رو میدید طبیعتا خیلی از فیلم بدش می اومد. اصولا من اعتقاد دارم که با اینگونه تبلیغات
نمیشه نظر کسی رو عوض کرد. اگه طرف موافق باشه شما احساساتش رو تحریک میکنید
و بهش نیروی تازه میدین. اگه هم مخالف باشه باز احساساتش رو تحریک میکنین و او
جری تر از گذشته در برابر شما میایسته. شاید در دل بعضی ها هم شک ایجاد کنه که
به نظر من چون دسترسی به اطلاعات خام معمولا آسون نیست خیلی خاصیت نداره.
البته میشه فرض کرد که بیشتر بیننده های چنین فیلمی از بین موافق ها هستند و در نتیجه
با ساخت و پخش اون میشه به اونها نیروی تازه داد.

به هرحال فیلمی بود که کاملا از فضای باز سیاسی و آزادی بیان استفاده کرده بود تا
نظرات خودش رو بیان کنه و کمتر جایی در دنیا هست که مردمش چنین فضایی رو داشته
باشند و همدیگر رو لت و پار نکنن.

خیلی دلم میخواست عکس العمل آدمهایی که تمام عمرشون در آمریکا زندگی کردند رو
در مورد این فیلم ببینم. شاید فیلم برای اونها نکات جدیدی داشته که من ندیدم.

راستی توصیه میکنم که فیلم رو حتی المقدور در سالن سینما ببینید.