تلفن

گراهام بل آدم شریفی بود که تلفن رو اختراع کرد و من امروز صبح با استفاده از
اختراع ایشان تونستم با انور دنیا ارتباط برقرار کنم و این موضوع باعث شد که
خوشحال شوم و برای روح آن بزرگوار طلب علو درجات کنم.

بعد از یه مدت خیلی خیلی خیلی خیلی دراز(از اینجا تا اونسر خیابون دراز) تونستم
با خواهرم حرف بزنم. من حالم خوب بود. اون هم حالش خوب بود. گفت که شاگرد
خصوصی گرفته. تو شاگرداش از بچه دوم دبستان داره تا زن 40 ساله. بهشون
قراره نقاشی یاد بده. بعضی از شاگرداش غریبه اند. بعضی ها هم آشنا. از بعضی
ها پول میگیره. با بعضی ها هم معامله پایاپای میکنه.

میگفت کارش تو مهد هم بیشتر شده. به خاطر تابستون تعداد کلاسها رو زیاد کردن
و ساعتهای بیشتری در مهد با بچه ها میگذرونه. میگفت که کارش فصلیه مثل کشاورز
ها. امسال هم ظاهرا بارندگی خوب بوده و محصول فراوان.

میگفت پول خوب در میاره ولی پولی تو بساطش نمیمونه. میگفت نمیدونم چرا پولها
رو میذاره تو جیبش ولی بعد که دست میکنه میبینه خالیه. بهش گفتم شاید مرض
پول خوره پیدا کردی. گفت که شاید حق با من باشه. قرار شد بره سراغ یک متخصص
و مشورت بگیره.

میگفت خیلی کار نکنم. ازم خواست که برم ولگردی. برم چیزهای مختلف رو ببینم و
تجربه کنم. اعتقاد داره که کار کردن بیش از حد وقت تلف کردنه. میگفت که هرچی میتونی
کمتر کار کن. من هم بهش گفتم که سر کار تلفن حرف میزنم که که کمتر کار کنم. خوشحال
شد. ولی من ترسیدم رئیسم بیاد و بیرونم کنه. برا همین باهاش خداحافظی کردم و
برگشتم سراغ کار.

امروز با هر دوتا خواهرام حرف زدم. هردوشون پرسیدن کی میای. انگار که من میدونم و
برنامه ام قطعیه. اگه خواهر داشته باشین میدونین که من چی میگم. تمام عمرتون هم
که کنارشون باشی باز دو روز که میری ازت میپرسند پس کی میای.

برادر میگه خوش میگذره؟ برادر میگه چه میکنی؟ مادر میگه غذای کافی و سالم میخوری؟
مادر میگه مریض نشی! پدر میگه رفتی دانشگاه؟ کارت چطور پیش میره؟ ولی خواهر فقط
میپرسه "کی میای؟"