زیر گنبد کبود

آدمهای زیادی تو دنیا زندگی میکنن بعضیها حالشون بهتره و بعضی ها جیبشون پر تر.
اما همه به نوعی زندگی میکنن. یه وقتهایی دلم میخواد بشینم پای صحبت آدمها و
ازشون بخوام راجع به راز هستی برام حرف بزنن. ازشون بخوام بهم بگن که آدمیزاد روی
کره زمین چیکار میکنه. ازشون بپرسم که خوشبختی رو چطور میشه به دست آورد.
وقتی آدمها از عقاید، باورها و یا خاطرات و تجربیاتشون میگن خیلی حال میکنم.

چند شب پیش فیلم BIG FISH رو برای چندمین بار دیدم (به گوسفند بزرگ هیچ ربطی
نداره!). فضایی که فیلم خلق میکنه خیلی رویایی و دوست داشتنیه. اینکه چطور میشه
در عین معمولی بودن، زندگی خارقالعاده داشت.

دیشب با دوستم حرف میزدم و برام از عقایدش میگفت و از آموخته هاش. میگفت که
اعتقاد داره که همه موجودات به نوعی خدا هستند و بالطبع اگر در جایگاه واقعیشون
قرار بگیرند خصوصیات الهی پیدا میکنند. و از آن خواص قدرت دوست داشتن و عشق
ورزیدن بی چون و چرا و بدون تبعیض هست. نا خوداگاه فکرم رفت سمت نوع نگرش
عرفا به دنیا که همه چیز رو پرتوی از جمال حق میبینند و جز آن هیچ چیزی رو موجود
نمیدانند و به این ترتیب همه چیز براشون از یک ارزش والا برخورداره.

این دو نگرش رو که با هم مقایسه میکنم میبینم که از دو نقطه متفاوت شروع میشه
ولی در نهایت به یک نتیجه واحد میرسه که همان عشق ورزیدن بدون شرطه به همه
چیز و همه کس.

دیشب خیلی خوشحال بودم و احساس آرامش میکردم.