راه رفتن در تاریکی

نمیدونم که آیا چشمام بسته است یا واقعا اینجا تاریکه. در هر حال کورمال کورمال
دارم میرم. اصلا هم نمیدونم که دارم جلو میرم یا عقب. نمیدونم که جلو تر باید پام
رو روی پوست موز بذارم یا بیافتم تو چاله. با دست چشمهام رو میمالم. ولی هیچ
فایده ای نداره. یاد کتاب کوری میافتم. چقدر وحشتناک بود. ولی آخرش برای کسانی
که زنده مانده بودند بینایی شون برگشت ولی زندگیشون رو نمیدونم.

من هنوز دارم میرم. اگه بخوام دستم رو به دیوار بگیرم، این دیوار هست که من رو با
خودش میبره. اونجایی که من میخوام برم دیواری وجود نداره. پس چطور میتونم خودم
رو به دیوار بسپرم؟

چشمهام به تاریکی عادت نکرده هنوز. نمیدونم که آیا دارم مسیر مستقیم میرم یا دور
خودم میچرخم. شاید بتونم با چاله هایی که درش میافتم ارتباط برقرار کنم، و شاید هم
نه. همه جا تاریکه ولی ساکت نیست. بعضی وقتها صداهایی میشنوم که با من حرف
میزنند. از من میخوان که به چپ یا راست برم. یا راه رفته رو برگردم. بعضی وقتها به
حرفشون گوش میدم بدون اینکه بدونم من رو کجا میبرند. بعضی وقتها هم برعکس کاری
رو که میگن انجام میدم. راستش مطمئن نیستم که اونها خودشون تو تاریکی نباشند.

ایمان میآورم به خدا. باور میکنم که خدا هست. نمیشه که نباشه. اگر خدا نباشه من در
تاریکی با کی حرف بزنم؟ به کی بگم که در تاریکی دنبال چی میگردم؟ به کی بگم که
نمیتونم یکجا بشینم؟ غیر از خدا چه کسی حاضره به حرف من گوش بده و آخرش نگه که
چپ برم یا راست؟

در تاریکی گام بر میدارم. چشمهام هنوز عادت نکرده. صدا ها را میشنوم. خدا هم هست.