کفش

علی رغم تمام مخالف خوانیها من کفشم رو دور نیانداختم. البته از روش
آدامس هم استفاده نکردم. چون بقول N، خیلی شیک نبود. بعد هم یادم
افتاد که هیچوقت از اینکه کف کفشم آدامس چسبیده باشه خوشحال نبودم.
ولی خوب مرده و حرفش. پس فکر کردم و به این نتیجه رسیدم که برم و
از مغازه ابزار فروشی از این چسبهای عایق کننده بخرم و شکاف رو با چسب
پر کنم. امروز صبح سر راه شرکت رفتم ACE . همینجوری که بین انواع و اقسام
چسبها وول میخوردم و خودم هم نمیدونستم کدوم رو باید بخرم، یکی پیدا شد
و گفت این خوبه. منهم یه خورده به قیافه اش نگاه کردم و با توجه به اینکه از اون
چسب در قفسه فقط همون یکی بود فکر کردم که شاید مغازه دار میخواد از شر
این چسبه راحت بشه و از من خنگ تر پیدا نکرده. پس سعی کردم به حرفش
گوش ندم و خودم یه چسب دیگه انتخاب کنم. ولی آخرش همونی رو که گفته
بود خریدم. چون با خودم فکر کردم که بالاخره از من خنگ تر که پیدا نمیشه و
اگر مغازه دار نتونه چسبش رو به من بفروشه پس به هیچ کس دیگه هم نمیتونه
بفروشه و ممکنه که دچار افسردگی بشه و بره خودکشی کنه. پس من چسب
رو خریدم.

همونجا تو پارکینگ مغازه صندوق عقب ماشین رو باز کردم. کفش محترم منتظر
نشسته بود و خوشحال از اینکه به دست فراموشی سپرده نخواهد شد. و من
ابتدا با احتیاط در تیوب پسب رو باز کردم و خواستم خیلی تمیز و دقیق مقداری
چسب در شکاف بریزم. از داخل کفش که نمیشد چون وقتی تیوب رو میکردم تو
کفش چشمم دیگه چیزی نمیدید. از خارج کفش هم فایده نداشت چون مقدار لازم
وارد شکاف نمیشد و من میخواستم از پشت حسابی محکم بشه و از خارج چیزی
باقی نمونه. بعد سعی کردم از یک تکه مقوا استفاده کنم. اون هم جواب نداد و
بالاخره آستین رو زدم بالا و به روش انسانهای اولیه چسب رو ریختم روی انگشت
سبابه و کردم توی کفش و قشنگ همه جا رو چسبی کردم و خیالم راحت شد.

کفش ها رو همینطور تو صندوق عقب ماشین رها کردم تا خشک بشن ببینم چه
شاهکاری کردم. انگشتم هم خوشبختانه چسبی نموند و پاک شد. ولی اون لحظه ای
که انگشت چسبیم رو تو کفش میگردوندم خیلی لذت بخش بود.