معجزه حرف زدن

حرف زدن یکی از مشکل ساز ترین کارها اییه که آدم در زندگیش انجام میده. تا وقتی حرفی
نزده باشی هیچ دشمنی نداری و کسی کاریت نداره. ولی به محض اینکه یه چیزی میگی
کلی آدم بر علیهت بسیج میشن.

اما حرف زدنی که منظور منه اینه که وقتی ناگفته ها رو میریزی بیرون. البته نه اینکه اونها رو
برای محرم اسرارت بگی. نه! منظورم وقتیه که اونها رو به کسی میگی که فکر میکردی آخرین
نفریه که میخواستی ازشون با خبر بشه. مثلا وقتی پشت سر کسی حرفی زدی و بعد میری
و رو در روش بهش میگی که پشت سرش چی گفتی. یا اینکه تمام عمر راجع به یکی طور
خاصی فکر میکردی و یک روز میفهمی که تمام قضاوتت اشتباه بوده و میری و بهش میگی که
تمام این مدت چه داستانهایی که تو ذهنت نساخته بودی.

اما از همه اینها سخت تر وقتیه که راجع به یه کسی طور خاصی فکر میکنی یا راجع به موضوعی
نظر خاصی داری و خیال میکنی که اون موضوع رو کاملا تجزیه و تحلیل کردی و چم و خمش رو
در آوردی. اما هیچ وقت فکرت رو با اون شخص یا در مورد اون موضوع مطرح نکردی. بعد یک روز
همینطوری بیخودی تصمیم میگیری راجع بهش حرف بزنی و هرچی تو ذهنت هست رو میریزی
بیرون. و منتظر میشی که طرف مقابل حرفهات رو تائید کنه. اما بر خلاف انتظار شروع میکنه اون
موضوع رو یک طور دیگه مطرح کردن و بعضی اوقات کاملا متفاوت از چیزی که در ذهن تو بوده.
یا به بعضی نکات کلیدی اشاره میکنه که تو هیچ وقت متوجه اونها نشدی. بعد پیش خودت فکر
میکنی که این همه مدت داستانی رو در ذهنت نگه داشتی که اصلا واقعیت نداشته و کاملا ساختگی
بوده و بعضی اوقات از قدرت داستان پردازی خودت تعجب میکنی. بعضی وقتها هم موضوع خیلی
خجالت آور میشه و کلی شرمنده میشی. و به خودت میگی کاش همون اول، همون وقتی که واقعه
رخ داده بود راجع بهش حرف میزدی و موضوع رو روشن میکردی و این همه مدت اسیر یک داستان
ساختگی نمیشدی.

اینجور موقع ها من میترسم که چقدر از این داستانهای ساختگی در دنیای من وجود داره و اگر این
داستانها نبود...!!؟؟؟ ولی همیشه خوشحال میشم که حداقل یکی از این داستانها رو از زندگیم پاک
کردم. امروز یکی از اون روزها بود که من یکی از داستانهام رو با یک گفتگوی ساده کاملا از ذهنم پاک
کردم. و بار دیگه به معجزه حرف زدن ایمان آوردم.