آخر و عاقبت بدبینی!

از همون روزی که رقابت‌های انتخاباتی شروع شده بود به خودم می‌گفتم که باز هم بوش برنده میشه.
دیشب اما تا ساعت 3 صبح نشسته بودم پای تلویزیون و بیخودی منتظر بودم که دست غیب نتایج رو
به نفع کری تغییر بده. بعد از کلی چرت زدن بالاخره بوش رو برنده اعلام کردم و رفتم خوابیدم. فقط یادم
رفت که زنگ بزنم و بهش این پیروزی رو تبریک بگم. اما چند لحظه پیش یک نامه از سایت انتخاباتی
بوش - چینی دریافت کردم که از امثال من تشکر کرده بود به‌خاطر پیروزی در انتخابات و اینکه مردم با
حضور میلیونی خودشون دشمن (بن لادن) رو ناامید کردند و به قول پژمان مشت محکمی به دهان
یاوه‌گویان اریتره و بنگلادش و ... زدند.

جالبه که در صنعتی‌ترین کشور دنیا با بزرگترین اقتصاد و بهترین مراکز علمی و به نظر بعضی‌ها یکی از
بهترین سیستم‌های جمهوری، باز هم میشه مردم رو با تبلیغات مذهبی پای صندوق‌های رای کشاند
و ازشون رای گرفت. شاید برای کسانی که در آمریکا زندگی نکردند باورش آسون نباشه ولی بر اساس
نظرخواهی‌های انجام شده (رادیو می‌گفت!!!) آمریکا یکی از مذهبی‌ترین کشورهای غربی است. و
خیلی از مردم ادعای رئیس جمهورشان که در تصمیماتش به خدا توکل می‌کنه، رو خیلی جدی گرفتند
و شاید به همین دلیل به بوش رای دادند.

یکی دیگه از نظرخواهی‌ها از مردم پرسیده بود که آیا جنگ عراق را در راستای جنگ با ترور می‌دانید که
اکثرا پاسخ مثبت داده بودند. این هم نشانگر اینه که چقدر مردم تحت تاثیر تبلیغات قرار دارند. با اینکه
بارها اعلام و اثبات شد که عراق هیچگونه همکاری با القاعده نداشته و اصولا سلاح کشتار جمعی در
عراق پیدا نشد.

به هر حال برای 4 سال دیگه در این مملکت رئیس جمهوری به ظاهر ناتوان و کم هوش ولی در واقع (به
اعتقاد من!) بسیار زیرک و بهره‌مند از مشاورانی زبده، زمام امور را در دست خواهد داشت. 4 سال قبل
با تمام بالا و پائینی که داشت از سر گذشت (البته برای بسیاری از انسان‌های بی‌گناه بر سر خراب شد).
تا ببینیم در 4 سال آینده چه خواهد شد.