از حرف خوب زدن تا کار خوب کردن

حرف‌زدن خیلی راحته ولی وقتی نوبت عمل کردن میشه آسمون دهن باز می‌کنه و انواع و اقسام
موانع و مشکلات رو میریزه جلو پای آدم. تا وقتی هم که کاری انجام ندادی حرفهات یک ارزن هم
نمی‌ارزه.

خیلی کارها رو تنهایی نمیشه انجام داد. باید از آدمهای دیگه کمک گرفت. ولی کمک گرفتن از آدمها
به این آسونی نیست. چون آدمها هرکدوم روش و نظر خودشون رو دارند و ممکنه که اصلا مثل من
راجع به موضوع فکر نکنند و یا درجه اهمیت مطلب متفاوت باشه. ولی تا دلم بخواد میتونم راجع به
هرچی دلم بخواد حرف بزنم و خیال بافی کنم. چون در ذهن و خیالم این من هستم که تصمیم
می‌گیرم آدمهای دیگه چه نظری داشته باشند و من چطور قانع‌شون می‌کنم. در ضمن وقتی چیزی
رو در ذهنم می‌سازم خیلی سریعتر و کم هزینه تر اتفاق می‌افته. پس چرا بی‌خودی وقت خودم رو
با دنیای واقعی تلف کنم؟

جمعه شب با T رفتیم کنسرت Jazz تو UCLA. اسم برنامه بود "Which way is East?". یک گروه به
سرپرستی Charls Lloyd و زکیر حسین به عنوان نوازنده میهمان. موسیقی با تم شرقی ولی ساختار
غربی. تماشای آدمی که زندگی خودش رو وقف موسیقی کرده خیلی جالب بود.

شنبه شب هم که تولد هرمان دعوت بودیم به صرف شور و شعف. بسیار خوش گذشت.

راستی ماجرای خونه خریدن دوباره جدی شده. یعنی یه آپارتمان پیدا کردم و یه قولنامه امضا کردیم.
الان در حال انجام مراحل قانونی هستیم که حداقل 30 روز طول می‌کشه. دیروز یه کارشناس آورده
بودیم که خونه رو بررسی کنه ببینه عیب و ایراد نداشته باشه. غیر اشکالهای جزئی که بالاخره در
هر خونه‌ای پیدا میشه، یکی دوتا اشکال جدی پیدا کرد که باید ببینیم صاحب خونه درستشون میکنه
یا نه. بعدش هم که باید دنبال وام برم. یاد اون بابایی افتادم که رفت بانک وام بگیره ضامن نداشت
منفجر شد!

این جناب جل الخالق هم ما رو گذاشته سر کار. یک ساعت پیش گفت الان بهت زنگ میزنم ولی
انگار نه انگار.