آینده

این نوشته حاوی نکات غیر اخلاقیست. لطفا نخوانید.

امشب دارم میرم آینده خودم رو رقم بزنم.

"ما در آینده‌ای که به سمتش میریم زندگی می‌کنیم."

تمام ماجرا از این جمله شروع شد. یعنی من نشسته بودم و داشتم مثل آدم
ثانیه‌های ساعتم رو می‌شمردم که کی جلسه تموم میشه که بریم شام بخوریم
که این جمله مثل سیخ رفت تو مغزم. آااخ!

بقیه اون شب به بحث راجع به این جمله گذشت. یکبار سه روز و نیم، یکبار چهار
روز و نیم، 10 جلسه هفتگی سه ساعته، سه روز و 8 جلسه هفتگی دیگه همش
برای اینکه امشب برم آینده‌ای رو که قراره به سمتش زندگی کنم بسازم. تفاوتش
اینه که دیگه این جمله اذیتم نمی‌کنه. انگار که بهش عادت کرده باشم.

ازم سوال میکنه: "بزرگ شدی می‌خوای چیکاره بشی؟"

میرم تو فکر .... مگه چه فرقی میکنه؟ غیر از اینه که هر کاره‌ای که بشی بعد یک
مدت یا با خودت به صلح می‌رسی و به خودت میگی این بهترین کاریه که میتونستی
بکنی، یا همیشه فکر میکنی میتونستی یه کاره دیگه بشی و بیشتر از خودت لذت
ببری!

ازم میپرسه: "بعد از اینهمه کلاس و سمینار آخرش چی؟"

میخوام بهش بگم آخه فلان فلان شده! هی نشستین پای من که بیا این کلاس رو
شرکت کن اون سمینار رو برو! حالا اومدی مدعی میشی که آخرش چی! اصلا خودت
بگو که آخرش چی! قدیمها سر کار که میذاشتنت دیگه صداش رو در نمی‌آوردن!

میگه: "چی رو خوب بلدی؟ تو چی ضعف داری؟"

توقع داره که با زبون خودشون حرف بزنم. و یه داستان سرهم کنم و تمام اتفاقات
گذشته رو به هم ربط بدم و بعد بگم که اشکال کار رو پیدا کردم و من تو این ضعیفم
ولی این یکی رو خوب بلدم و .... بابا بی‌خیال. میگم بیا بریم بشینیم تو کافی شاپ،
یه چایی بگیریم و کتاب ورق بزنیم.

هنوز نشسته جلو من و سوال می‌پرسه: "محدودیتهایی که باهاش روبرو هستی
چیه؟"

چی بگم بهش؟ بگم که من اینجا زندگی میکنم همه فک و فامیلم اونور دنیاند؟ بگم
داره سی سالم میشه هنوز نمیدونم می‌خوام چیکار کنم؟ بگم مثل گوسفند دارم تو
جامعه راه میرم و افسارم دست به دست میچرخه؟ چی بگم؟ اون آخرش میگه انتخاب
کن!

"تو این کلاسها چه آموزشهایی پیدا کردی؟"

داستان پردازی. قلب واقعیت. خود بزرگ بینی.

آینده ای که برای خودم میسازم اینه که "پشگل".