دقایق تلف شده یک زندگی بی معنی - یک

صدای خشنش توی گوشم می‌پیچه: "حواست کجاست! بدش به من، خودم درستش می‌کنم."
بلند میشم و آچار رو میذارم کف دستش. سری تکون میده و مشغول بازکردن پیچها میشه.
چند لجظه‌ای به کارکردنش خیره می‌شوم ولی بعد کنار جاده رو می‌گیرم و راه میافتم.
اول صبحه و ماشین‌ها با سرعت از کنارم رد می‌شوند. علف‌هایی که از فاصله میان جدول
و آسفالت خیابون سر بیرون زده‌اند نظرم رو جلب میکنند. با هر ماشینی که از جلوشون
رد میشه سرشون رو پائین میارند. انگار که به احترام قد خم میکنند و سلام میدهند.

هوا نیمه ابریه و باد خنکی از روبرو به صورتم میخوره. چشمهام رو نیمه بسته نگه داشتم
که گرد و خاک توش نره و کماکان کنار جاده راه میرم. پشت سرم رو نگاه نمیکنم. نمیخواهم
بدونم که چقدر ازش دور شدم. از اینکه در کنارم نیست احساس آرامش میکنم. انگار که زمان
اهسته‌تر میگذره.

بوق ماشین توجهم رو جلب میکنه. زیادی توی جاده اومدم. خودم رو کنار میکشم. و قدمهام رو
نگاه میکنم که تا حد ممکن کنار جدول باشه. قدمهام کوتاه‌تر میشه انگار که دارم "گردو شکستم"
بازی میکنم. یادش میافتم و سعی میکنم که قدمهام رو دقیقا جلوم همدیگه بذارم. یاد بازیهای بچگی
می‌افتم. تو خونه مادربزرگ، با بچه‌های فامیل. چقدر از اون دوران دور شدم. بعضی‌هاشون رو
چندسالی میشه که ندیدم.

یه لحظه پاهام به هم گیر میکنه ولی زود خودم رو کنترل می‌کنم و زمین نمی‌خورم. نهر آبی از
زیر جاده می‌گذره. چندسال پیش که جاده رو دو خطه کردند و سطح جاده رو بالا آوردند این
پل رو ساختند. قبل از اون جاده 20-30 متری عقب تر بود و درست از کنار آبگیر رد می‌شد.
زمستونها هروقت که بارون می‌اومد جاده رو آب میگرفت و دو-سه روز جاده بسته میشد. حالا
دیگه بارون که میاد مشکلی نیست. جایی رو آب نمیگیره. کسی هم از کارش نمیمونه. البته
از کنار آبگیر هم هیچ جاده‌ای رد نمیشه که تو تابستون خنکای درختهاش حال آدم رو جا بیاره!

ماشینی از کنارم رد میشه. سرعتش رو کم میکنه و کنار جاده میایسته. "کجا راه تو گرفتی و رفتی؟
بیا بالا. نشد ما یک بار سر وقت برسیم به این کار ...."