خونه

اصلا برام قابل پیشبینی نبود. البته برای خودم خیالاتی داشتم ولی با اون چیزی که در واقعیت اتفاق افتاد خیلی فرق می‌کرد.
همیشه سعی کردم که تا جایی که ممکنه زندگی رو پیشبینی کنم. حتی اگر نمیخواستم کاری بکنم باز براش یه برنامه داشتم.
این طوری به ندرت شگفت زده می‌شم چون به همه چیز قبل از وقوع فکر می‌کنم و جوانبش رو در نظر می‌گیرم. البته
تا جایی که برام مهمه. از وقوع خیلی چیزها جلوگیری کردم فقط برای اینکه برام قابل پیشبینی نبوده. برای همین رشد خودم
رو محدود کردم به محدوده کوچک و آشنای خودم. این بار هم بنا به قضای روزگار کاری کردم و فکر می‌کردم همه جوانبش
رو در نظر گرفتم. ولی این طور نبود. خیلی اتفاق ها افتاد که فکرش رو هم نمی‌تونستم بکنم. قسمت جالب ماجرا اینه که
روند زندگی هیچ ربطی به پیشبینی من نداره. سخت و آسون، خوب و بد همه چیز میگذره. و هر کاره بالاخره به نوعی
انجام میشه. تنها شرطش هم اراده است.

اما آخرکار خوشحالم. هنوز به آخرش نزدیک هم نشدم ولی از آلان میدونم که خوشحالم. چون برای هر مسئله‌ای وقتی
میذارم و تلاشی میکنم و میدونم که توانایی‌ام بی‌حد نیست. و رسیدن به مقصد یک لحظه است ولی رفتن دائمیه. چه بهتر
که از رفتن لذت ببرم تا از رسیدن.

کف پوش خونه رو این آخر هفته نصب کردند. کاشی رختشور خونه رو شنبه شروع کردم. بندکشیش مونده که فردا می‌کنم.
باید به نقاش زنگ بزنم که بیاد و رنگها و چوب حاشیه دیوار رو نصب کنه و هفته دیگه هم کاشی آشپزخونه رو شروع
میکنم. از الان دارم به مهمونی فکر میکنم.