یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود یه خروس نشسته بود. خروس ما صدا نداشت. هر روز صبح، اون اول صبح،
تو گرگ و میش، وقتی که ستاره‌ها یکی یکی سفره دلشون رو از آسمون جمع می‌کردند، این آقا خروس ما پر میزد
می‌رفت رو بلندترین شاخه درختی که رو بلندترین تپه روییده بود، نفسش رو تو سینه حبس می‌کرد و بالا اومدن
خورشید رو یک نفس تماشا می‌کرد. نه که صدا نداشت، هیچ کسی از این موضوع خبر نداشت. غیر از یکی!

بابا خورشید می‌دونست. بابا خورشید هر روز صبح دیده بود که یک خروس که رو بلندترین شاخه درخت بلندترین تپه
با یک سینه پر از نفس چشم انتظار نشسته و اومدنش رو تماشا می‌کنه. اما بی صدا! بابا خورشید اولها فکر کرده بود
که اگر کندتر بیاد نفس خروسه بند میاد و از سینه بیرون میاد و آوازش هم درمیاد. اما خروسه تونسته بود که یه صبح تا
شب نفس تو سینه‌اش رو نگه‌داره.

روزها گذشت و هیچ کس صدای آقا خروسه رو نشنید. تا اینکه یک روز وقتی خورشید مثل هر روز از پشت کوه بالا
می‌اومد آقا خروسه رو روی بلندترین شاخه درخت بلندترین تپه ندید! اول فکر کرد که شاید تو شب در اومده ولی تو راه
ستاره‌ها رو دیده بود که یکی یکی سفره دلشون زیر بغل از آسمون بر می‌گشتند. اون روز بابا خورشید هرچی گشت
آقا خروسه رو هیچ جا ندید تا شب. اون روز خورشید خیلی خسته شده بود و نای برگشتن نداشت. همونجا کنار آسمون
کوله‌اش رو زمین گذاشت. اون روز غروب هیچوقت تموم نشد.

ستاره‌ها یکی یکی با سفره‌شون می‌اومدند و پا تو آسمون میذاشتند و از هم سوال می‌کردند که چه اتفاقی برای بابا خورشید
افتاده که تو کنج آسمون کوله‌اش رو زمین گذاشته. اما هیچ کس نمیدونست. تا اینکه بعد از نیمه شب ستاره‌ای پا تو آسمون
گذاشت که سفره‌ای در بغل نداشت. هیچ کس اون رو نمی‌شناخت. هیچ کس اون رو ندیده بود. وقتی به وسط آسمون رسید
سینه‌اش رو از نفس پر کرد و یک نفس تا صبح آواز سر داد. بابا خورشید تا اون موقع چنین صدایی نشنیده بود. و بهتر
از این نخوابیده بود.

از اون روز به بعد هر روز صبح که بابا خورشید از پشت کوه بالا می‌اومد ستاره‌ها رو میدید که سفره دلشون به بغل از
آسمون بر می‌گشتند غیر از یکی که نه سفره‌ای در بغل داشت و نه نفسی در سینه!