چرا و به چه علت؟

در حوادث خوندم که تو ایستگاه متروی کرج یه بابایی اسلحه کشیده و یک جوان بیست و چند ساله رو کشته! خود خبر به اندازه کافی وحشتناک بود. روزنامه ایران گزارش
جالبی در موردش نوشته که خودتون برید بخونید. نکته‌ای که از خود خبر وحشتناک تر بود اینه که اتفاق تو روز روشن جلوی چشم کلی آدم افتاده و ضارب دستگیر شده و
مقتول هم شناسایی شده (به فاصله خیلی کوتاه). کلی شاهد در محل وجود داشته که از اول تا آخر ماجرا رو از نزدیک دیدن. در گزارش روزنامه ایران 4 تا روایت از ماجرا
چاپ شده. یکی از کارکنان ایستگاه که ماجرا رو از دور دیده، یکی دستفروش که نزدیک تر بوده، یکی فرمانده نیروی انتظامی کرج و یکی مادر مقتول. جالب اینجاست که
روایت فرمانده نیروی انتظامی هیچ شباهتی به سه روایت دیگه نداره غیر از محل و ضارب و مضروب.

صحبتهای عبدالله نوری رو میخوندم که گفته بود در زندان فهمیده بود که چقدر در تصمیم‌گیری‌ها در دوران مسئولیت حقوق مردم در برابر مصالح نظام نادیده گرفته میشده.

وقتی این خبر رو خوندم اولین چیزی که به ذهنم اومد این بود که جناب فرمانده برای خودش داستان پردازی کرده. ولی بیشتر که فکر کردم دیدم خیلی عجیب نیست اگر شاهدین
حادثه هم در شرح ماجرا مبالغه کرده باشند. شاید خیلی عجیب نباشه اگه شاهد ماجرا از نیروی لباس شخصی خوشش نیاد و در شرح ماوقع جانب طرف مظلوم رو بگیره. شاید
خیلی عجیب نباشه اگر خوب که دقت کنیم ببینیم که هر کدام از ما به تناسب موقعیت و امکاناتمون در زندگی چه مقدار از حد انصاف خارج شدیم و خودمون رو در جایگاه
قضاوت قرار دادیم.

البته شاید شهادت جانب دارانه 10 آدم معمولی اثرش به اندازه یک گزارش جانب دارانه یک مقام مسئول نباشه ولی قبل از اینکه به اندازه دروغ(داستان پردازی) فکر کنم به
فلسفه دروغ فکر می‌کنم.

آنچه که از گزارش به دستم اومد این بود که ظلمی واقع شده و خونی پایمال. و در ادامه گروکشی و معامله پایاپای. و چیزی که مهم نیست حقیقت و عدالت.

در این ماجرا من هم مقصرم.