شام، پيتزا با سرجيو

تو راه برگشت به خونه تصميم گرفتيم براي شام پيتزا درست کنيم. براي همين
سر راه يکي دوتا سوپر مارکت رو سر زديم که مواد لازم رو تهيه کنيم. به يکي دو
نفر از دوستان هم زنگ زديم که اگه شام نخوردن مهمان ما باشند.

اولي مشغول درس خواندن بود و دومي در راه جنوب. خونه که رسيديم ديدم که
سرجيو هنوز تو گاراژ مشغوله. قرار بود تا ۳ بعد از ظهر کارش تموم بشه ولي هنوز
در ها رو هم شروع نکرده بود. بيشتر مشغول نميز کردن بود. بهش گفتم که ما
براي شام پيتزا درست ميکنيم و تعارف کردم که کارش که تموم شد بياد بالا.

رفتم بالا و مشغول آماده کردن شام شدم. يک ساعتي طول کشيد. سرجيو رو
صدا کرديم که بياد بالا. کارش تقريبا تموم شده بود. مطمئن نبودم که راحت هست
که بياد شام رو با ما بخوره يا نه. معمولا اگه مطمئن نباشم کسي رو اينجوري دعوت
نميکنم. ولي اينبار به روي خودم نياوردم. خلاصه سرجيو اومد بالا. اولين چيزي که
توجه من رو به خودش جلب کرد اين بود که دستهاش رو نشسته بود. ازش پرسيدم
که اگه ميخواد ما براش صبر ميکنيم. رفت و دستهاش رو شست.

کم کم که شروع به خوردن کرديم فضا عادي تر شد و شروع به صحبت کرديم.
گفت که از شهر کوچکي نزديک مکزيکو سيتي اومده ۱۸ سال پيش. يعني چند ماه
بعد از تولد دخترش. الان مقيم قانوني آمريکا هستند و اتفاقا امروز دخترش رو براي
امتحان دانشگاه برده بود ريورسايد.

زبان انگليسي رو خوب حرف ميزد ولي راحت نبود. قبول نداشت که زبون رو خوب بلده.
از من پرسيد که از کجا اومدم. ايران رو نميشناخت. نميدونست که چقدر فاصله بين
ايران و امريکا هست. وقتي بهش گفتم که ۲۰ ساعت با هواپيما طول ميکشه اولين
جوابش اين بود که پس حتما شما خيلي کم به ايران سفر ميکنيد.

شام خيلي خوبي بود. از امتحان مهاجرت حرف زد و اينکه چقدر از درس خوندن بدش
مياد و اينکه براي اون امتحان مجبور بوده که کلاس بره.

از اينکه بر خلاف معمول از کسي که نميشناختم دعوت کردم که شام رو مهمان ما
باشه خيلي خوشحالم. تجربه خوبي بود.