چرا وبلاگ نمي‌نويسم؟ خوب مينويسم ديگه!

يک زماني بود که اگر وبلاگ نمي‌خوندم يا نمي‌نوشتم اون روز راحت نبودم. اما الآن انگار
نه انگار. اول فکر کردم شايد تب وبلاگيم خوابيده و ديگه برام جذابيت نداره. ولي فکر کنم
دليلش چيز ديگه‌اي باشه.

وبلاگ وقتي هيجان انگيز ميشه که توش بتوني چيزهايي پيدا کني که در روابط و گفتگو
هاي روزمره جاشون خاليه. بحث هايي که شايد براي اطرافيان آدم جالب نباشه. يا اينکه
درميان گذاشتنشون با اطرافيان خيلي عاقلانه نباشه!

دارم فکر ميکنم که برگردم به دنياي وبلاگ ولي با يه حال و هواي ديگه. يه مقدار جدي تر
و شايد عجيب تر.

مدتها بهانه داشتم که روزهام معموليه و چيزي براي نوشتن ندارم. بنابراين از امروز
مينويسم که ديگه روزهام معمولي نباشه. يه مقدار گزارش روز. يه مقدار افکار و خيالات.
همينقدر که مکتوب بشند برام کافيه. از کجا معلوم شايد يک روز از سر بيکاري بيام
سراغشون و بخونم و بخندم. شايد هم گريه کنم. احساس احساسه. انقدر که يه حسي
باشه ديگه خيلي فرقي نميکنه که چه حسي. وگرنه مرده متحرک بودن خيلي جالب
نيست.