دیروز رفتم دویدم و حالم بهتر شد

امروز صبح صبحانه رو در جوار اقیانوس صرف کردیم و بعدش هم کمی کنار ساحل قدم زدیم. هروقت که میرم کنار ساحل جای مادرم رو خالی میکنم. وقتی که اینجا بود خیلی دوست داشت که کنار ساحل راه بره. الآن که فکر میکنم تاسف می‌خورم که چرا بیشتر باهم نیامدیم کنار آب.

بعد از اون تحویل کار کذایی و دو سه روز خستگی در کردن حسابی حوصله‌ام سر رفته. همیشه بعد از یک دوره کار زیاد دچار این حس و حال میشم. از یک طرف می‌خوام استراحت کنم. از طرف دیگه احساس می‌کنم که دارم وقت تلف می‌کنم. خلاصه نه استراحت درست و حسابی می‌کنم نه اینکه کار مفیدی انجام می‌دم. نتیجه‌اش این میشه که واقعا وقتم تلف میشه. واقعا احمقانه‌است.

از امروز قراره که به اتفاق خانم عزیز شروع کنیم به خواندن قرآن. خانم عزیز خیلی علاقه‌مند بود که اینکار رو بکنیم. من هم استقبال کردم. همیشه احساس گناه می‌کردم که این چه طرز مسلمانی‌ست که سال تا سال لای این کتاب رو باز نمی‌کنم. بالاخره این کتاب رو برای طاقچه که درست نکردند. خیلی هیجان‌زده‌ام. فکر می‌کنم که جواب خیلی از سوالاتم رو خواهم گرفت. امیدوارم که به زودی شاهد یک دگرگونی در زندگیم باشم. از این بی‌تفاوتی خسته شدم.

۱۰ روز تا ماراتن بیشتر نمونده. این روزهای آخر باید سعی کنم که سلامتیم رو حفظ کنم. آمادگیم رو از دست ندم و خیلی هم نترسم. بالاخره مثل هر برنامه دیگه‌ای میاد و تموم میشه و من میمونم با یک ماراتن از سر گذشته. یه کم نگران این هستم که به اندازه کافی تمرین نکردم ولی میدونم که پام که به جاده برسه تا به خط پایان نرسم نمی‌ایستم. این هم از خاصیتهای کله شقی خودمه که تازگی نداره. ولی اینکه فردای ماراتن چه حسی خواهم داشت با خداست.