دویدم و دویدم سر کوهی رسیدم ...

امروز پنجشنبه‌ است. فردا جمعه. پس فردا شنبه و بعدش ماراتن. این هفته همش سر به هوا بودم. اصلا حواسم نیست. استرس ندارم ولی هیجانزده هم نیستم. یکجور حس خاصی دارم که هم منتظرم یکشنبه بشه هم احساس میکنم حالا تا یکشنبه دو سال مونده. این آخرای برنامه هم دویدنم رو کم کردم که بدنم استراحت کنه. ولی مغزم میگه اینجوری تنبل میشی و دیگه نمیتونی بدویی. این مغز بد چیزیه. همیشه با من مخالفت میکنه. هرکاری که میخوام بکنم میزنه تو ذوقم. هززززار تا دلیل میاره که اصلا این کار درست نیست و اگر هم درست باشه به درد من نمیخوره یا من نمیتونم و این حرفها. خلاصه سعی خودش رو میکنه که من رو نا امید کنه. اصلا من نمیفهمم که فلسفه وجودی مغز چیه!!!!

قول داده بودم که تا قبل از ماراتن ماشین بخرم و خریدم. بهم تبریک بگید. یک ماشین باحال. یک آئودی A4 با تمام تجهیزات اضافی. از سیستم راهیابی گرفته تا اسپرت و سیستم صوتی خوب و تکنولوژی و خلاصه حال و حول. تازه دنده‌ای هم هست و کلی میشه باهاش گاز داد. برای ماراتن حدود ۸ ساعت باید رانندگی کنم و از الآن خیلی هیجان دارم که با ماشین جدیدم میرم مسافرت.

امروز بعد از یکسال رفتم سراغ همکاران قدیم. باهاشون نهار خوردم. یکیشون اهل قبرسه. میگفت که اوایل تابستون داره میره قبرس. من هم همون موقع میخوام برم برای فارغ‌التحصیلی برادرم. گفت که اومدی قبرس بیا خونه من. خیلی خوشحال شدم.

وای که چقدر زندگی خوش میگذره. پریشب یکی از دوستهام گفت که داره زندگیش رو جمع و جور میکنه بره سانفرانسیسکو زندگی کنه. من هم به فکر افتادم که چرا که نه؟ باید بررسی کنم ببینم آیا میتونم یه کار خوب برای خودم دست و پا کنم؟ البته من همیشه زندگی در روستا رو به شهر ترجیح میدم. ولی خوب سانفرانسیسکو یه چیز دیگه است. یعنی میشه توش گم شد. غرق شد. نمیدونم همینجوری فقط حسودیم شده به دوستم. شاید برم یک هفته مسافرت و حال کنم بعد از سرم بیافته.

خب دیگه فکر کنم تلافی دو هفته ننوشتن دراومد.

تا بعد ....