دیدمش .... دیدمش..... خود آلپاچینو بود. زنده. روی صحنه. بیدار بودم.

دیشب رفتیم نمایش سالومه. جاتون خالی خیلی باحال بود. خیلی وقت میشد که تئاتر حسابی نرفته بودم. یعنی از وقتی که از ایران اومدم بیرون. البته نه اینکه اصلا تئاتر نرفته باشم. تاحالا هرچی رفته بودم مدل موزیکال و برادوی بود. اینطور جدی نبدود هیچکدوم. البته انگلیسیم انقدر خوب نبود که همش رو بفهمم ولی خوب خیلی بهم خوش گذشت. البته اونجاهایی که پیامبر حرف میزد رو فکر کنم خود انگلیسی زبانها هم نفهمند. مگه اینکه خود متن جلوی آدم باشه و با دقت بخونه. چون یه جورهایی با کنایه و بیربط حرف میزد.

دروغ گفتم. حدود ۶ ماه پیش یه تئاتری رفتم که موزیکال نبود و جدی بود. الآن یادم افتاد! اون راجع به عراق بود. و تمام نقشها رو یک نفر بازی میکرد. تازه حدود یک سال پیش هم مرگ یزدگرد رو تو برکلی رفتم.

خوب یادم نبود. از قصد که دروغ نمیگم که.

ولی خوب اونها هم استثنا بودند. اصلا همه اتفاقات روزمره استثنا هستند. همین اتفاقاتی که هر روز میافته ها، همش استثنأ اتفاق افتاده.

اصلا اینکه من الآن کار نمیکنم و دارم مینویسم هم یک استثنا است. اگر هم دیگه ننویسم و برم کار کنم هم استثنا ست.

اصلا چرا هیچی به هیچی چه مربوط فرقی نمی کنه که برای چی اصلا.