فردا شنبه تعطیله مثل تمام شنبه‌ها. پس‌فردا یکشنبه تعطیله مثل همه یکشنبه‌ها. پس‌اون‌فردا دوشنبه تعطیله برخلاف بیشتر دوشنبه‌ها.

من باید مقاله ترم و پروژه‌ام رو تا چهارشنبه تموم کنم و تحویل بدم. هنوز خیلی کاری نکردم. فکر میکنم که وقتم کمه. از ترس اینکه نتونم تمومش کنم اینجا نشستم و هیچ کار مفیدی نمی‌کنم.

به نظر خیلی احمقانه میاد که وقتی باید بیشتر از همیشه تلاش کنم برعکس هیچ کاری نمی‌کنم. این برای اولین بار نیست که دچار این بی‌خاصیتی میشم. سوالم اینه که چرا؟ برای چی من الان دستم به کار نمیره؟

اگر بخوام بهانه بیارم میگم که نمی‌دونم از کجا شروع کنم. ولی این بهانه‌ای بیشتر نیست چون بالاخره از یه جایی شروع خواهم کرد و اینکه کار کنم خیلی مقید تر از اینه که هیچ کار نکنم.

پس به راستی چه موضوعی باعث میشه که من الان کار نکنم؟ باید در نهایت یک سودی به حال من داشته باشه که الان کار نمی‌کنم.

خوب یه کم تجزیه تحلیل کنیم ببینیم که این کار نکردن من چه خاصیتی داره:
۱- با اینکه کار نمی‌کنم ولی خسته هستم. حس و حالم هم اصلا خوب نیست بخاطر اینکه نگرانم.
۲- اضطراب دارم و هرچقدر که بیشتر طولش میدم اضطرابم بیشتر میشه.
۳- وقتی کار نمی‌کنم سر خودم رو به چیزهای دیگه گرم میکنم و وقت زودتر میگذره. و وقتی سرم گرمه کمتر زجر میکشم.
۴- آخر روز که میشه خودم رو دعوا می‌کنم که چقدر وقتم رو تلف کردم و دنبال بهانه می‌گردم که چرا نتونستم از وقتم درست استفاده کنم. احساس مسوولیت نمی‌کنم.
۵- وقتی که دیگه خیلی دیر شد تند تند یه کاری می‌کنم و سر و ته پروژه رو جمع میکنم و تحویلش میدم با اینکه می‌دونم که اون شکل ایده‌آل که مورد نظرم بوده رو نداره. یعنی از اونی که اول در نظرم بوده کار کمتری میکنم.
۶- دوباره خودم رو سرزنش میکنم که فرصتهام رو از دست دادم.
۷- به خودم اثبات می‌کنم که من از عهده کارهای بزرگ بر نمی‌آم . برای اینکه تا حالا هیچ کار بزرگی نکردم.
۸- بهانه میارم که چون برنامه‌ریزیم خوب نیست به جایی نمی‌رسم.
۹- روزهام رو با خستگی و بی حوصلگی تموم می‌کنم. صبح‌ها اشتیاقی به بیدار شدن ندارم.
۱۰- در روابط اجتماعیم با آدمها کم حوصله هستم چون ذهنم مشغول کارهایی هست که انجام ندادم.
۱۱- به خودم اجازه تفریح نمی‌دم چون در طول روز به اندازه کافی کار نکردم. ولی دزدکی وقتم رو پای تلویزیون تلف می‌کنم.
۱۲- از اینکه دیگران متوجه بشند که من وقتم رو چطور میگذرونم واهمه دارم. چون از قضاوت اونها خوشم نخواهد آمد. احساس عدم تعلق میکنم.
۱۳- در کلاس با هیچ کس در مورد پروژه صحبت نمی‌کنم و سعی میکنم همیشه کارم رو تکنفره انجام بدم. چون نمی‌خوام اعتراف کنم که کم کار می‌کنم. از مزیت کار گروهی بهره‌مند نمی‌شوم.

وای چقدر زیاد شد!!!!!
چشم قول میدم برم کار کنم.
از الآن اعلام میکنم که خاک بازی ممنوع. اگر من کارم رو درست انجام بدم چه چیزی ممکنه که الآن ممکن نیست؟ چیزی که ممکنه اینه که با خیال راحت برم سینما. با خیال راحت برم بدوم. چه حسی بهم میده؟ حس سرافرازی. حس زندگی. حس اعتماد به نفس. حس خوشحالی. حس مفید بودن. حس افتخار. حس قدرت.
من تا صبح فردا قسمت کاغذی پروژه رو تموم می‌کنم و ساختمان مقاله‌ام رو هم آماده می‌کنم.

پس تا فردا صبح.

آلپاچینو یا آل پاچینو؟

یه آقایی یا خانومی یا شخصی که فارسی بلده ولی اسمش رو قایم کرده و وبلاگ من رو هم می‌خونه، لطف فرموده اظهار نظر کرده که آلپاچینو سر هم نیست و نگفته که از کجا باید از هم جداش کرد. من چون خودم انگلیسی بلدم و در زبان انگلیسی همه چیز از هم جداست اولش یه کم گیج شدم. ولی بعد که دقت کردم دیدم که بین آل و پاچینو یه کم فاصله بیشتره. و احتمالا منظور این دوست خواننده هم همون فاصله بوده.

ولی جدای این حرفها خود آل پاچینو همش سرهم بود و من که دیدمش هیچ قسمتش جدا نبود. البته زیر لباسش رو من ندیدم و اینکه آیا قسمت جدایی رو قایم کرده بود یا اینکه اصلا خونه گذاشته بود و با خودش نیاورده بود رو من نمی‌دونم. اگر این مساله واقعیت داشته باشه با وجود اینکه در ظاهر اصلا مشخص نبود من فکر می‌کنم که خودش نخواد که همه بدونن و شاید فکر می‌کنه که خوب نیست که مردم متوجه بشوند. برای همین فکر کنم که بهتره که من هم این موضوع رو پوشیدده نگهدارم و همون آلپاچینو بهتر باشه که کسی هم نفهمه.

باز هم از این خواننده تشکر میکنم که با وجود فاصله در بین «آلپاچینو» وبلاگ من رو خونده و نظرش رو نوشته.

دیدمش .... دیدمش..... خود آلپاچینو بود. زنده. روی صحنه. بیدار بودم.

دیشب رفتیم نمایش سالومه. جاتون خالی خیلی باحال بود. خیلی وقت میشد که تئاتر حسابی نرفته بودم. یعنی از وقتی که از ایران اومدم بیرون. البته نه اینکه اصلا تئاتر نرفته باشم. تاحالا هرچی رفته بودم مدل موزیکال و برادوی بود. اینطور جدی نبدود هیچکدوم. البته انگلیسیم انقدر خوب نبود که همش رو بفهمم ولی خوب خیلی بهم خوش گذشت. البته اونجاهایی که پیامبر حرف میزد رو فکر کنم خود انگلیسی زبانها هم نفهمند. مگه اینکه خود متن جلوی آدم باشه و با دقت بخونه. چون یه جورهایی با کنایه و بیربط حرف میزد.

دروغ گفتم. حدود ۶ ماه پیش یه تئاتری رفتم که موزیکال نبود و جدی بود. الآن یادم افتاد! اون راجع به عراق بود. و تمام نقشها رو یک نفر بازی میکرد. تازه حدود یک سال پیش هم مرگ یزدگرد رو تو برکلی رفتم.

خوب یادم نبود. از قصد که دروغ نمیگم که.

ولی خوب اونها هم استثنا بودند. اصلا همه اتفاقات روزمره استثنا هستند. همین اتفاقاتی که هر روز میافته ها، همش استثنأ اتفاق افتاده.

اصلا اینکه من الآن کار نمیکنم و دارم مینویسم هم یک استثنا است. اگر هم دیگه ننویسم و برم کار کنم هم استثنا ست.

اصلا چرا هیچی به هیچی چه مربوط فرقی نمی کنه که برای چی اصلا.

شب بخیر

بازهم پروژه و بازهم شب زنده داری در مکان مقدس شرکت. خوابم میاد شدید ولی باید این کار رو تموم کنم. این هفته امتحان میان ترم دارم و همچنین یک تکلیف مفصل برای کلاس دانشگاه. تحوبل پروژه روز دوشنبه‌است. امیدوارم که تا قبل از اون بتونم حداقل مشقهام رو بنویسم.

فردا شب دارم میرم همون تاتری که قراره آلپاچینو توش بازی کنه. تو رادیو شنیدم که ظاهرا خود جناب پاچینو تشریف نمی‌آرند ولی یکی از دوستان که هفته پیش رفته بوده گفته که خود خودش اونجا بوده روی صحنه.

من دیگه دارم تو خواب مینویسم. خونه هم نمیتونم برم چون خوابم میاد و رانندگی نمیکنم وقتی خوابم میاد.

باید قرص ضد خواب اختراع بشه برای اینجور وقتها. مطمپنم که که الآن خیلیها آرزو میکنن که کاشکی خوابشون میبرد و دنبال قرص خواب آور هستند.باید یک سیستم اطلاع رسانی درست کنیم که بشه از اون طریق خواب رو فروخت. من همه خوابم رو تو ebay حراج میکنم.

پاشم برم یه چایی درست کنم شاید خوابم بپره بره خونه خاله.

شب خوش